Met het oog op Nederlands erfgoed

Deze cursus biedt verschillende perspectieven op middeleeuwse architectuur en stedenbouw in Nederland. Zij opent de ogen voor de vormgeving, ruimtelijke context en symbolische betekenissen, maar ook voor de context waarin dit erfgoed in de loop der eeuwen is gewaardeerd. Ze bespreekt wat er nog resteert van de middeleeuwse bouwcultuur van ons land, dat tot 1648 deel uitmaakte van het Duitse Rijk. Bisschoppen bouwden hier kerken en monniken stichtten kloosters vanuit hun moederconventen elders in Europa. Wat betekenden deze relaties voor de architectuur? Vanaf de twaalfde eeuw werden lokale heren steeds machtiger. Om economische en politieke redenen ontstonden toen verbintenissen met Engeland, Bourgondië, Vlaanderen en Frankrijk. Welke gevolgen hadden die allianties voor de vormgeving van gebouwen? En welke rol speelde het landschap - de ondergrond, de ligging aan zee en de loop van rivieren - voor het ontstaan van nederzettingen, het stichten van steden, de verspreiding van vormen en het materiaalgebruik?
Vanaf de achttiende eeuw kwam er in het onderzoek schoorvoetend belangstelling voor middeleeuwse architectuur en stedenbouw en vanaf de late negentiende eeuw ook ten aanzien van de bescherming ervan als monument of gebied. Deze cursus gaat in op de vraag welke waarden het gebouwde erfgoed uit de periode 800-1600 heeft voor de 21e eeuw.
In deze nieuwe leergang ligt de nadruk op het gebouwde erfgoed in Nederland en komen ook de geschiedenis van de stedenbouw en de relaties met het landschap aan de orde. Tevens wordt ingegaan op recente visies ten aanzien van de omgang met erfgoed. Voor de cursisten die de vorige leergang volgden, waarin de nadruk op West-Europese architectuurgeschiedenis en erfgoed lag, is dit opnieuw interessant.