Deze cursus vormt het tweede deel van de driedelige leergang ‘Erfgoedperspectieven op architectuur en stedenbouw in Nederland: Van middeleeuwen tot heden’ maar kan ook goed los gevolgd worden.
Deze cursus biedt architectuurhistorische kennis van stijlontwikkelingen, typologieën en betekenissen van gebouwen, steden en landschappen uit de periode 1530 – 1830 in ons land. Daarbij komt ook aan de orde hoe de kennis hierover zich ontwikkelde in wetenschappelijk onderzoek en hoe opvattingen over wat monumentwaardig is veranderden. Traditioneel hanteert de architectuurgeschiedenis een ordening in renaissance, manierisme, barok en classicisme, Lodewijkstijlen en neoclassicisme, waarbij zij focust op interpretaties van klassieke Romeinse en Griekse architectuur. Maar uit recent onderzoek blijkt dat in de 17e en 18e eeuw ook architectuur uit de middeleeuwen en andere culturen dan de klassieke beschaving een rol van betekenis hebben gespeeld. Kennis over de architectuurproductie is uitgebreid naar andere gewesten dan Holland en naar andere opdrachtgevers dan stedelijke overheid en burgerij. De achttiende eeuw verloor zijn imago van stilstand in de bouwkunst. Tenslotte onderging ook het imago van de ‘gouden eeuw’ een verandering. De hoofdletter verdween door het besef dat alle creativiteit van toen ook tot veel negatiefs leidde, dat als pijnlijk erfgoed wordt ervaren. Dat doet geen afbreuk aan de kwaliteit van de ruimtelijke ontwerpen, maar heeft wel gevolgen voor de waardering als erfgoed. Door de verschillende perspectieven levert de cursus een bijdrage aan het denken over erfgoed in onze eigen leefomgeving.
